Pewnie ktoś z Was zastanawiał się, skąd się w ogóle wzięła moja nazwa „kamomil” ?! Gdyby usunąć „mo” i na końcu dodać „a” wyszło by Kamila, ale wybierając tą nazwę nie kierowałam się akurat tym.
Otóż w języku albańskim „kamomil” oznacza -rumianek.
Podczas mojego marcowego pobytu w Albanii piłam spore ilości rumianku (chyba więcej niż kawy), który smakował mi jeszcze bardziej niż w Polsce.
Dlatego stwierdziłam że „kamomil” bardzo do mnie pasuje 🙂
W ramach ciekawostki napiszę jak przyrządza się go w domu, ponieważ w resturacjach, czy kawiarenkach jego sposób podania i parzenia nie różni się niczym innym od tego u nas, no może jedynie smakiem. Tam jest bardziej słodki i intensywny.

Natomiast w domach napar z rumianku sporządza się z suszonych kwiatów, których nie kupuje się w aptece, czy sklepie, tylko na ulicy, na małych targowiskach. Rumianek zostaje zabrany często przez starszych ludzi, którzy pragną sobie dorobić.
Kwiaty wrzuca się do garnuszka i gotuję, aż do momentu wrzenia wody, kiedy potem przykrywa się przykrywką i daje chwilę, by napar „odpoczął”. Następnie przelewa się do małych szklanek i rozkoszuje smakiem. W ten sposób wydobywa się z rumianku wszystko co najepsze w smaku i właściwościach min. rumianek działa przeciwzapalnie, pomaga w dolegliwościach bólowych układu pokarmowego, zwalcza infekcje gardła i dróg oddechowych, wpływa pozytywnie na włosy oraz na gojenie ran.
Istne cudo.
Można rownież doszukać się drugiego dna w tym albańskim rumianku, ponieważ jest to połączenie mojego imienia z imieniem mojego chłopaka :))