Urodziny.

Nikt tego na głos nie mówi, ale każdy z nas chciałby żeby ten dzień stał się w jakiś sposób wyjątkowy. Marzymy by był wolny od pracy, by był dniem bez kłótni, dniem kiedy każdy jest dla nas miły. Rzeczywistość jest inna. Ja juz nie pokładam nadziei, że na pewno będę latać w skowronkach, że dostanę tonę prezentów, czy 234 życzeń na FB. Od 5 lat daruje sobie informację na mojej tablicy z powiadomieniem o moich urodzinach, bo wolę mieć 5 szczerych życzeń niż co drugie wklepane po prostu w klawiaturę.

Okej teraz zdradzę tym którzy nie wiedzą, mam dziś 23 lata 🙂

I co dalej?  To pytanie mnie prześladuje… Szukam na nie odpowiedzi i niby nie robię sobie spiny, ale kurczę chyba powinnam wiedzieć, a ciągle nie znam odpowiedzi.

Będąc w liceum marzyłam o tym by zostać lekarzem, a zostałam pielęgniarką. Wspólnym mianownikiem tych profesji jest miejsce pracy oraz pacjent, lecz specyfika tych zawodów jest kompletnie inna. Pamiętam jak zawsze mówiłam, że nie wyobrażam sobie innego miejsca do pracy niż szpital i że nigdy nie będę siedzieć za biurkiem.

Jestem na studiach magisterskich z pielęgniarstwa. Nie poszłam na nie z pasji, ale bardziej z rozsądku. Już po skończeniu licencjatu dostałam prawo wykonywania zawodu i rozpoczęłam pracę w szpitalu.

Pracowałam tam 3 miesiące. Podjęłam etat w miejscu o dość dużej specifice, z którą na studiach nigdy nie miałam do czynienia. Wiele rzeczy w tamtej pracy sprawiało, że nie czułam się dobrze. Częściej byłam sfrustrowana niż zadowolona, a wychodzę z założenia, że jak już coś się robi i ma się robić w życiu ma to dawać satysfakcję, a nie ciągłe narzekanie i niezadowolenie. Nie będzie to z korzyścią dla mnie, ani dla osób z którymi pracuję, a tym bardziej dla pacjentów.

Podczas moich studiów na raka zachorował mój tata, brat i ciocia, więc szpital wychodził mi bokami. Pacjenci, personel, te same sale, ta niewiedza, strach, nadzieja i złość. Spojrzałam na to z innej perspektywy. Nie jako personel którym się stałam podczas studiów, ale ze strony rodziny pacjenta i przez chwilę też jako pacjentki. Zadawałam sobie wtedy mnóstwo pytań, a rzadko kiedy udało mi się znaleźć na któreś z nich odpowiedz, ta zmiana perspektywy wiele mi uświadomiła.

W tym roku ukończyłam dwa kursy: jeden kulinarny, a drugi na pilota i rezydenta wycieczek. Rozpoczęłam też pracę w biurze podróży, za to jak wrócę z wakacji to chyba będę bezrobotna 🙂

W między czasie poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, odnowiłam lub zakończyłam pewne kontakty i staram, się żyć tak by wycisnąć z każdego dnia, jak najwięcej.

Ale zmierzając do celu, nasuwa mi się pytanie: jaki jest mój cel?

Nie wiem. I nie wstydzę się tego powiedzieć, bo po prostu (teraz) tego nie wiem. Dlatego próbuje tylu rzeczy, korzystam z każdego dnia na maksa. Korzystam, bo życie nauczyło mnie tego że jest cholernie nie przewidywalne. Póki wiem, że mogę sobie pozwolić na próbowanie wielu rzeczy- to będę to robić! A gdy będę tylko rozmyślać to jak mam się dowiedzieć co chcę robić i co jest dla mnie ważne?

Poprosiłam o podzielenie się swoimi doświadczeniami moje koleżanki, które przeszły ten okres „niewiedzy” i są już osobami, które wiedzą czego chcą od życia. Muszę przyznać, że trochę ulżyło mi czytając ich słowa. Nie czuję się sama i wiem, że kiedyś przyjdzie ten czas. Mój czas.

Oczami Hanny z  http://plecakiwalizka.com

Byłam mniej więcej w wieku 23 lat, kiedy zrozumiałam jak chciałabym, żeby wyglądało moje życie. Widziałam siebie jako nomadę utrzymującego się z podróży. Dałam sobie jednak wmówić, że jest to styl życia zarezerwowany jedynie dla garstki ludzi na świecie, więc trochę odpuściłam. Weszłam na stabilną, łatwą, przewidywalną ścieżkę. Moim największym dylematem było wtedy to, czy ja jestem jakaś nienormalna ze swoimi marzeniami? Chyba tak, skoro cały świat potrafi żyć „normalnie”, a ja odstaję od reszty. Wtedy też bardzo się bałam postawić na swoje marzenia. A co jeśli się nie uda? Z czym zostanę?

Oczami Oli z http://szczesciolog.pl

W wieku 23 lat nosiło mnie po Polsce i świecie. Mieszkałam w różnych miastach, nie umiejąc znaleźć swojego miejsca. To był czas ciągłych poszukiwań, który trwał do 27 roku życia. Nie wiedziałam gdzie chcę żyć, czym zajmować się zawodowo. W znalezieniu rozwiązania miały pomóc mi dalekie podróże. Najpierw była 1,5 miesięczna objazdówka po Stanach, na którą pojechałam z przyjaciółką. Zwiedziłyśmy Nowy Jork a później spędziły 2 tygodnie na road tripie po Nevadzie i Kalifornii. Cudowny czas, pierwsze nocowanie korzystając z couchsurfingu, kilka wspaniałych, nowo poznanych osób. My roześmiane mknące samochodem po krajowej 1 upojone widokiem oceanu, śpiewające w niebogłosy Roar Kate Perry. To wspomnienie już zawsze będzie wywoływać uśmiech na mojej twarzy.

W 2015 roku zwiedziłam Wietnam, Kambodże, Laos, Tajlandię i Malezję. To dało mi niesamowitego kopa energetycznego i pewność, że wakacje all inclusive już nie są dla mnie. Właśnie wtedy już totalnie wpadłam w wir podróżowania. W ciągu kolejnych kilku lat zwiedziłam jeszcze Maroko, Kubę i rzuciłam okiem na Australię- tyle da się zrobić będąc przez 3 tygodnie w tym wielkim kraju.

Oczywiście podróże przeplatały się ze studiami, które chciałam skończyć. Ciągłe pytania „co dalej?” powodowały u mnie frustracje. Dlaczego wciąż nie znałam odpowiedzi jak to życie poukładać i czym chce się zająć? Teraz z perspektywy czasu uważam, że wyrzuty sumienia były niepotrzebne. Te rozterki u większości młodych ludzi są zupełnie naturalne i pojawiają się bardzo często. Istotne jest to, żeby być w tym uważnym tzn. obserwować siebie i to, co nam pasuje, a gdzie naprawdę czujemy się źle. Wynotowałam sobie w głowie, że nie mogę mieć pracy, w której 8 godzin siedzę przy biurku. Chcę być w ruchu, muszę dużo pracować z ludźmi i nieść im pomoc. Tak właśnie stworzyłam autorski pomysł otwarcia Oazy Szczęścia. Będzie to centrum holistycznego rozwoju, w której ludzie będą mogli na chwile się zatrzymać, popracować nad swoim dobrym samopoczuciem,  zadbać o ciało i umysł.

Uważam, że ten czas poszukiwań był mi potrzebny, żeby poczuć się pewniej sama ze sobą. Popracowałam też nad wartościami, które będą korzeniami mojego biznesu. Moja rada: dajcie sobie w tym wieku chwile na wariactwa. Pamiętajcie o swoich pasjach, których rozwijanie daje dużo życiowej energii. Jeśli ich nie macie to poświęćcie ten okres na wszelkie poszukiwania 🙂

Oczami Izy z  https://mojalbania.com

Nie do końca umiem umiejscowić w czasoprzestrzenii dwudziestotrzyletnią mnie. Miałam zapewne wciąż marzenie zostania wielką pisarką i twierdziłam, że NIGDY nie będę pracować w turystyce. Na Bałkany jeździłam na wakacje starając się zwiedzić jak najwięcej w 2 tygodnie i wracając z absolutną depresją, bo tam było mi jakoś tak bardziej… lepiej. W porównaniu z moim aktualnie wyważonym stosunkiem do obu krajów myślę, że towarzyszyła mi wtedy jakaś zupełna schizofrenia wynikająca z rozdarcia pomiędzy tam i tu. Kończyłam studia, miałam stałą pracę i wydawało mi się, że tak to będzie wyglądać zawsze. A później wszystko na łeb się posypało i to nie jeden raz. Miałam krótkie włosy i ambicje ustatkowania się, bo przecież chyba tak trzeba. Więcej myślałam o tym, że w pewnym wieku trzeba cośtam cośtam. W tym okresie też pisałam pracę magisterską pod tytułem: Kategorie rzeczywistości w chorwackim „krótkim opowiadaniu” i nadal się zastanawiam jaki to miało wpływ na wszechświat. Nie tyle tytuł magistra co fakt, że nastukałam ponad 100 stron na temat, który chyba nikogo nie obchodzi. Dyplom odebrałam teraz, po 10 latach od tej wiekopomnej chwili. Albania na mapie must see pojawiła się w 2009 roku. Nigdy nie była na mapie potencjalnych miejsc pracy. Jedno co się zgadza to fakt, że już wtedy patrzyłam na moją ówczesną szefową z pewnym podziwem i pragnęłam znaleźć sobie swoją niszę zawodową, gdzie będę mogła budować swoją własną działalność. Pierwsza prawdziwa praca pozwoliła mi poczuć dreszczyk konstruowania czegoś od podstaw. To we mnie zostało bardziej niż chorwackie „krótkie opowiadanie.” Jednak dwudziestotrzyletnia ja patrzyłaby na trzydziestoletnią Izę z pewną dozą zaskoczenia mówiąc „Laska, ale Ci się przytyło…”

Gadulec opowiada http://gadulec.me

Można powiedzieć, że 23 rok mojego życia był dla mnie przełomowy. To mniej więcej wtedy zaczęłam spotykać się ze swoim obecnym narzeczonym Damianem, którego poznałam 2 lata wcześniej w organizacji studenckiej Klub Podróżników BIT. Dodatkowo wybrałam specyficzny kierunek magisterki, czyli komunikację wizerunkową (moja babcia do tej pory nie potrafi wyjaśnić swoim znajomym, co studiowałam :D). Równocześnie byłam stażystką w agencji public relations, Członkiem Zarządu ds. HR w Bicie, działałam w Zrzeszeniu Studentów Polskich oraz organizowałam Auto Stop Race, czyli największy wyścig autostopowy na świecie. Zawsze lubiłam dużo robić, ale na czwartym roku studiów przeszłam samą siebie.

Mimo wielu nieprzespanych nocy wspominam ten czas z łezką w oku i uśmiechem na ustach. Szczególnie, że po wakacjach, wraz z Damianem zrobiliśmy sobie tak zwany gap year i wyjechaliśmy na pół roku do Azji południowo-wschodniej. Najpierw, tuż po moich 23 urodzinach, udaliśmy się do Norwegii, by zarobić pieniądze na swoją wymarzoną podróż. Przez dwa miesiące mieszkaliśmy w namiocie, jedliśmy żywność ze słoików przywiezionych z Polski (oraz kupionych na promocji w norweskich supermarketach) i malowaliśmy domy.

Mimo wielu niedogodności było to bardzo ciekawe i pouczające doświadczenie. Odłożyliśmy sporą kwotę, która bez problemu wystarczyła nam na backpackerski wyjazd do Tajlandii, Laosu, Kambodży, Wietnamu, Malezji, Singapuru i Indonezji. Poszukiwanie orangutanów w indonezyjskiej dżungli, jazda skuterem po Wietnamie, łapanie stopa z zakręconym Japończykiem, odkrywanie nieznanych kultur, dziesiątki nowych znajomości, praca na jachcie na rajskiej wyspie czy opieka nad słoniami – to tylko część naszych niezwykłych azjatyckich przygód.

Z perspektywy czasu uważam, że była to najlepsza szkoła życia, jaką mogłam sobie wyobrazić. Nauczyłam się więcej, niż w liceum czy na studiach. Teraz już wiem, że poradzę sobie nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Dodatkowo, poznałam dużo lepiej swojego partnera, a co najważniejsze, samą siebie. Nie wspominając o podciągnięciu się z historii, geografii czy języka angielskiego, jeszcze większej tolerancji i otwartości na inne kultury oraz docenieniu… Polski!

Dobrze mieć 23 lata. To taki idealny wiek, kiedy większość ludzi traktuje nas serio, ale czasem można, a wręcz trzeba, być niepoważnym (chodzić boso po rynku, tańczyć w deszczu w centrum miasta, pić wino prosto z butelki i tak dalej… :)). Co najlepsze: nikt nie ma nam tego za złe! To doskonały moment na rozwijanie swoich pasji, poznawanie nowych ludzi, działanie w organizacjach studenckich czy kołach naukowych, podróże, Erasmusa, zagraniczny staż czy obranie nieco innego kierunku w życiu, niż „wypada”. Wszystkim, którzy mają ten etap przed sobą życzę powodzenia!

Odsyłam Was też do jej wpisu http://gadulec.me/urlop-dziekanski/

A na koniec rady jednego w Wapniaków http://www.wapniakiwdrodze.pl

W okolicach 23 urodzin zafundowałam sobie kolejne zmiany w życiu: Studiując dziennie w jednym mieście, zabrałam się za drugie studia 200 km dalej. Podobały mi się moje studia, ale było mi za mało. To był dobry krok, bo był to ostatni moment by zmienić kierunek studiów. Jeśli pierwszy wybór studiów niekoniecznie okazał się dobrym krokiem, to radzę mieć odwagę na zmiany. Błagam, nie dajcie się wepchnąć w całe to gadanie o karierze i całej reszcie. Pieniądze są potrzebne do życia, ale naprawdę nie potrzeba do tego całych ich gór. Nie ma się też co przywiązywać do wykształcenia, szczególnie jeśli jest ono humanistyczne. Studia to piękny czas, ale posiadanie dyplomu jest ostro przereklamowane. I naprawdę na zdobywanie praktyki w zawodzie będzie jeszcze czas. No chyba, że naprawdę czujecie do czegoś powołanie, to nic na to nie poradzę. Po drugie na pewno więcej bym podróżowała: nauka nauką, człowiek niestety musi się uczyć całe życie, ciągle coś w nim zmieniać, więc nie ma się co stresować wynikami studiów. A im człowiek starszy tym najprawdopodobniej ma mniej czasu na swobodne włóczenie się po świecie. No i banał – ale także z biegiem lat coraz więcej rzeczy w organizmie niedomaga Nigdy nie myślałam o tym, jak bardzo po 30 roku życia zmienia się przemiana materii! I na dodatek człowiek dorasta i staje się bardziej odpowiedzialny, więcej planuje, mniej działa spontanicznie. Pewne rzeczy zaczynają wydawać mu się głupie albo zbyt niebezpieczne. Pojawia się więcej zahamowań i rozsądku. Nie powiem, że to źle być rozsądnym, ale niestety wówczas mniej się człowieku przytrafia przygód. A całe szczęście młodość ma swoje prawa i można robić głupie rzeczy. Mówi się na to, że trzeba się uczyć na własnych błędach. No i najważniejsze – więcej czasu spędzałabym ze znajomymi, a także na poznawaniu nowych osób. I przede wszystkim więcej bym imprezowała. Po studiach większość znajomych wskakuje w tryb pracy, rodziny, a potem na dodatek pojawiają się jeszcze dzieci. Ludzie nie mają dla siebie czasu. Albo mają go niewiele. Poza tym organizacja takich spotkań wymaga czasem nadludzkich wysiłków, by pospinać terminy różnych osób. Życie jest piękne w każdym wieku, ale najintensywniej przeżywa się jego pierwsze ćwierćwiecze Czyli: jedz, baw się i kochaj jak najwięcej!